Het zoeken naar eigenheid

Voor mij begint de reis in het jaar 1996. Ter beeldvorming; een meisje van 12 jaar met lang haar, een blokjesbeugel, fan van de Backstreetboys, die redelijk goed in de groep lag en alleen veilige/kleine cirkeltjes gewend was. Als ik het in mijn hoofd een plaatje geef zie ik mezelf als een goudvis die altijd in een kleine kom zat en opeens terecht kwam in de grote oceaan met allerlei gevaren op de loer. Ik was bezig om in de pas te lopen als vriendin, als dochter, als leerling, als persoon. Wat vond ik het moeilijk om mijn eigen kaders te bewaken, want als ik het als vriendin niet goed deed dan lag ik uit de groep. Als ik het als dochter niet goed deed dan waren mijn ouders teleurgesteld. Als ik het als leerling niet goed deed dan zou ik blijven zitten. Je raadt het al, het is mij toen niet gelukt om alle ballen hoog te houden en lag ik meerdere malen buiten de groep, heb ik met momenten mijn ouders teleurgesteld, ben ik blijven zitten en moest ik uiteindelijk mijn 3e leerjaar op een andere school voortzetten. Niet omdat ik als leerling mezelf niet aan regels kon houden maar wel omdat ik op dat moment niet met het tempo mee kon. Ik kan je 1 ding vertellen, om op 15-jarige leeftijd een nieuwe school binnen te stappen is geen pretje!

We gaan even een paar jaar vooruit. Ik heb mijn MBO diploma op zak, ik heb een relatie en we hebben net ons eerste huis gekocht. Terugkijkend op deze jaren ben ik hier mezelf helemaal kwijtgeraakt. Mijn ouders spelen hier onbewust een belangrijke rol in mee, ik wilde namelijk wat zij hadden. Een relatie waarin het leven om elkaar en je gezin draait. Dat je financieel goed zit, dat je in een leuk huis woont, dat je op vakantie gaat, een gezin hebt en vooral een relatie hebben waarin je elkaar ziet en elkaars wensen en grenzen accepteert. Uiteraard was dit ontzettend naïef van mij. Wat ik namelijk in mijn jeugd niet zag was dat mijn ouders het in de eerste jaren financieel gezien ook niet breed hadden en dat zelfs voor mijn ouders een relatie hard werken was. Mijn toenmalige partner en ik zagen de wereld en onze ideeën anders. En waar je in een relatie normaal gezien werkt en bouwt aan meer liefde/respect, was het vooral ervoor zorgen dat alles binnen mijn geromantiseerde cirkel zou blijven. Geen ideale situatie en achteraf gezien gedoemd te mislukken. Ik ben jaren bezig geweest om mijn grenzen steeds meer te verbreden om dat plaatje maar in stand te houden. Toen ik moeder werd liet ik de focus op mijn relatie volledig los en alles begon te draaien om mijn kinderen die mij onvoorwaardelijke liefde teruggaven. Ik zette de kinderen op 1 en cijferde mezelf weg. Een scheiding is voor niemand leuk en zorgt voor een achtbaan aan emoties. Op werkgebied had ik toen weinig uur op contract en ik vond het prima hoe makkelijk en eenvoudig mijn werkdagen voorbijgingen. Met alles wat er gebeurde had ik toen niet de ambitie om verder te komen of meer te werken.

0.05 uur 1 januari 2014. Ik ben met mijn kinderen in het appartement van mijn ouders. Vuurwerk ging de lucht in, bij iedere knal die ik zag liet ik iets los. Ik keek en voelde steeds meer rust en exact op dat moment werd ik ‘Linda’ en startte mijn nieuwe hoofdstuk..... (Wordt vervolgd.)

Veel liefs,

LindavS.