Helaas verloopt het bloggen precies zoals ik echt ben, vol enthousiasme en lekker chaotisch. Ergens komt dan opeens de werkelijkheid om de hoek kijken… Oh ja ik heb naast werk en het gewone leven ook nog wat schoolopdrachten in te leveren. Aangezien het bloggen geen brood op de plank brengt (en broden gaan nogal hard in dit huis), moet ik soms prioriteiten stellen.

Soms zie je dingen om je heen gebeuren waardoor je weer terugdenkt aan hoe het ooit was. Het verdriet en machteloosheid die je bij bepaalde situaties voelde. Hoe je jezelf kwijt kon raken.... Precies dan komt het besef van wat je nu hebt en wat het je gebracht heeft. Ik ben dankbaar voor jouw liefde. Deze is daarom voor jou…

Op 1 januari 2014 koos ik ervoor om verder te gaan en heb ik duidelijke kaders voor mezelf weggezet. Niet alleen voor hoe ik mijn privéleven wilde inrichten maar ook op zakelijk gebied ging ik doelen stellen. Wat ik toen nog niet wist was dat mijn grote liefde precies op dat moment in de autogarage onder het appartement was en wij elkaar net gemist hadden toen ik naar huis ging. Nog geen drie dagen later gaven wij elkaar, tijdens een rondleiding bij de brandweer, de hand en meteen vanaf dat moment was er een connectie en hebben we elkaar niet meer losgelaten. Het grote verschil was nu dat wij vanaf het begin duidelijk naar elkaar uitgesproken hadden waar we naar op zoek waren. Dat we dit samen doen zonder onszelf te verliezen. Het klinkt als een cliché, hij bracht mij in balans en werd mijn geliefde én beste vriend. De persoon waarbij ik alles kon delen zonder veroordeeld te worden en waarbij mijn liefde beantwoord werd. Met hem naast mij begon ik mezelf te ontwikkelen en groeide mijn zelfvertrouwen.

Om op een juiste én kritische manier naar mijn keuzes te kijken neem ik je mee naar het begin. Dat wat mij maakt is niet alleen maar gericht op mij als persoon in één bepaalde fase van mijn leven. Ik zoek naar wat ik belangrijk vind als mens in alle rollen die ik ben. Een dochter, moeder, vrouw, vriendin, student, regiomanager etc. Tijdens een zelfreflectie ben ik niet bezig met theorie, ik kijk vooral naar wat mijn aandeel is in de situatie waar ik mezelf bevind. Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin. Ons is altijd meegegeven dat je gezin op 1 staat en daar omheen is een veilige cirkel ontstaan. Hoewel ik weet dat het ontwikkelen van je eigen ’ik’ al start vanaf het moment dat je geboren wordt, komt de bewustwording later. Vanuit mijn gevoel en herinneringen lijkt in de jaren op de middelbare school het bewust zoeken en ontwikkelen naar wie ik ben gestart te zijn. 

Om mijn verhaal te vertellen moet ik eerst iets bekennen, soms start ik om 22.30 uur met scrollen op insta en opeens ben ik zo 1,5 uur verder. Ik schrik dan van het tijdstip en toch ga ik zeker nog 15 minuten verder met scrollen. Hebben meer mensen last van het leed dat insta scrolling heet? Nu ik dit zo typ is het eigenlijk best bijzonder dat we graag willen weten dat we niet de enige zijn met een rare/slechte gewoonte. Een mooi voorbeeld hierin is wanneer iemand haar of zijn mening geeft en dat er dan op het einde gezegd wordt, ja en Flip vindt dit ook. Alsof je eigen mening niet belangrijk genoeg is of als er meerdere het ook doen dat het dan wel goed te praten is.Maar goed, verder met mijn verhaal. Zaterdag zat ik dus weer ijverig te scrollen en zag ik een filmpje. Een man werd geïnterviewd en kreeg de vraag hoe hij ervoor zorgt dat hij niet steeds alles overdenkt. Het antwoord was ongeveer als volgt: de geïnterviewde herinnert zichzelf graag aan een stukje uit het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’. Ze lopen door een bos en de jongen zegt tegen het paard dat hij de weg door het bos niet kan zien. Het paard vraagt of de jongen zijn volgende stap kan zien. Ja zegt de jongen waarop het paard zegt dan zet je daarna de volgende stap en zo ga je door.Prachtig gesproken natuurlijk en applaus voor de mensen die dit kunnen. Ik ben daar in ieder geval niet 1 van. Ik overdenk werkelijk alles, van het avondeten tot aan mijn gesprongen motivatie veer betreft sporten. Ik probeer van te voren ieder mogelijke scenario door te nemen. Hierdoor pas ik met regelmaat het plan aan en vertel ik het steeds weer met veel enthousiasme tegen mijn man (Joeri). Hè! Ik hoor sommige nu wel denken, arme Joeri. Niks arme Joeri, ik moet soms ook luisteren naar verhalen over een John Deere tractor. Deze opofferingen doen we natuurlijk graag in onze relatie ;)Na het zien van dat filmpje gaan bij mij de radartjes weer draaien. Hoewel ik vaak denk dat het misschien relaxter zal zijn om mijzelf te focussen op die ene stap i.p.v. het te bewandelen pad helder te hebben. Ik denk inderdaad iedere avond na over dat wat ik nog moet afleggen. Na een paar dagen kijk ik achterom en realiseer ik mezelf dat ook ik gewoon dat bos uitgelopen ben.Of je nou een persoon bent die in het ‘hier en nu’ leeft of de ‘overdenker’ bent die eindeloos nadenkt, uiteindelijk lopen we allemaal dat bos uit. Voor mij een mooie reminder om vooral te blijven doen wat goed voelt.Tot volgende week!Liefs,LindavS