Op 1 januari 2014 koos ik ervoor om verder te gaan en heb ik duidelijke kaders voor mezelf weggezet. Niet alleen voor hoe ik mijn privéleven wilde inrichten maar ook op zakelijk gebied ging ik doelen stellen. Wat ik toen nog niet wist was dat mijn grote liefde precies op dat moment in de autogarage onder het appartement was en wij elkaar net gemist hadden toen ik naar huis ging. Nog geen drie dagen later gaven wij elkaar, tijdens een rondleiding bij de brandweer, de hand en meteen vanaf dat moment was er een connectie en hebben we elkaar niet meer losgelaten. Het grote verschil was nu dat wij vanaf het begin duidelijk naar elkaar uitgesproken hadden waar we naar op zoek waren. Dat we dit samen doen zonder onszelf te verliezen. Het klinkt als een cliché, hij bracht mij in balans en werd mijn geliefde én beste vriend. De persoon waarbij ik alles kon delen zonder veroordeeld te worden en waarbij mijn liefde beantwoord werd. Met hem naast mij begon ik mezelf te ontwikkelen en groeide mijn zelfvertrouwen.
Ik hoefde mezelf niet te verliezen om een ander en mezelf gelukkig te maken. In 2015 zijn wij getrouwd en is onze kers op de taart geboren. Het is niet altijd makkelijk geweest omdat ik nog veel moest verwerken en vooral erg bang was om in oude gewoontes terug te vallen. Dat brengt mij wel altijd weer terug bij het angstvallig vasthouden van mijn kaders en hierdoor verkramp ik soms letterlijk en figuurlijk. Mentaal word ik erg chaotisch en kan ik weinig extra prikkels verwerken en lichamelijk uit zich dat in mijn rug. Waar ik in mijn privéleven rust gevonden had, werd ik op mijn werk juist erg onrustig. Ik had geen plezier meer op de groep, ik werd erg passief en in mijn uren als coördinator begon ik steeds meer plezier te krijgen. Als pedagogisch medewerker werd ik niet meer voldoende uitgedaagd en als leidinggevende stond ik nog in de kinderschoenen. Wel had het iets in mij aangewakkerd en zo ben ik, na hulp gekregen te hebben van een goede vriendin van de familie, in 2017 gestart met de Ad-miz opleiding. Ook had ik de beslissing genomen om (met veel moeite en pijn in mij hart) afscheid te nemen van mijn oude werkgever en ben ik bij een nieuwe organisatie als vestigingsmanager gestart.
Wat heb ik dat eerste jaar toch veel geleerd. En wat ben ik vaak op mijn b*k gegaan. Ik was erg veel bezig met de gevoelens van de medewerkers, ik vond het belangrijk dat iedereen gezien werd en het eens was met de werkwijze die uitgevoerd moest worden. De valkuil werd dat ik veel zelf ging oplossen om de goede vrede te bewaren. Ik vond dat ik iets te bewijzen had en kon daarin niet buiten mijn kaders denken. Dus dan maar zoveel mogelijk die kaders naar mezelf trekken en krampachtig proberen het zelf op te lossen. Een 24 uur werkweek werd een 50 uur werkweek. Ik kon het niet loslaten en vond dat ik altijd bereikbaar moest zijn. Het werd een obsessie waaruit ik, achteraf gezien, weinig voldoening uit haalde. Gek om te beseffen hoelang ik toch steeds dezelfde ‘fouten’ blijf maken. In het jaar dat corona om de hoek kwam kijken werd de mensheid gedwongen om afstand te nemen. Ik nam afstand en ik had letterlijk die ruimte nodig om tot bepaalde inzichten te komen. Nu nog benauwd het me soms als mensen te dichtbij komen, als ze in mijn 'aura' komen staan.
Ik kan niet iedereen tevreden houden, er zal altijd iemand zijn die het niet eens is met een bepaalde beslissing. Ik kan de innerlijke strijd van een ander niet oplossen, dat dient de persoon zelf te doen. Ik kan de emoties van een ander niet overnemen, dat verzwakt mijn eigen ‘zijn’ i.p.v. dat het iets oplost. Om mezelf verder te blijven ontwikkelen hoop ik volgend jaar mijn hbo-opleiding te mogen afronden en in mijn huidige functie nog meer te leren van mijn collega's.
Als ik de woorden teruglees ben ik eigenlijk altijd de juiste ‘ik’ geweest. Het zat altijd al in iedere rol die mij ‘ik’ maakt. Ik miste alleen de juiste data om alles te processen, zonder al die momenten uit het verleden zou ik niet zo goed geweten hebben wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben nog steeds die dochter die niet graag haar ouders teleurstelt. Ik ben de vrouw die geleerd heeft dat mijn partner niet in mijn voetsporen hoeft mee te lopen en dat naast elkaar lopen prima is. Dat kaders soms bijgesteld mogen worden, die regie heb ik namelijk zelf. Ik ben de moeder die probeert mijn kinderen zelf hun pad te laten belopen en altijd 1 stap achter ze blijf om indien nodig iets bij te sturen.
Soms is ouder worden niet zo erg, het zorgt juist voor wat meer rust in het vinden van jezelf. Om dit verhaal af te sluiten, volgende keer 'Ode aan de liefde!'
Veel liefs,
LindaVs.
Reactie plaatsen
Reacties
💪
Leest echt heerlijk weg! Mooi hoe jij jouw verhaal zo op papier kan zetten.